Ovde proveravamo heurističku plodnost polazne hipoteze o društvenoj uslovljenosti mišljenja i ponašanja pripadnika svih društvenih grupacija, njihovim mestom u klasnoj podeli rada, primenjujući je na pokušaj objašnjenja i razumevanja specifičnih ideja i delanja pripadnika grupacije visokoobrazovane inteligencije, zapravo „nove“ sitne buržoazije. Položaj u klasnoj podeli rada pripadnika ove grupacije „subjekata istraživanja“, prema terminologiji Đan Antonija Đilija,1 izrazito je protivrečan. Ovoj grupaciji pripada i autor ovog istraživanja. Svoju sitnoburžoasku pripadnost izričito potvrđujem, da niko ne bi mogao da mi zameri da uvredljivo diskvalifikujem pripadnike inteligencije kao potencijalne „sluge vladajuće klase“, dok sebe izuzimam iz stalne tendencije pripadnika ovog sloja i regrutne osnove vladajuće klase, da u meri u kojoj ne dovodim u pitanje vlastitu ulogu u reprodukciji klasne podele rada, u krajnjoj liniji služim interesima vladajuće klase. Ovaj pokušaj objašnjenja i razumevanja protivrečnog klasnog položaja visokoobrazovane sitne buržoazije predstavlja stoga oblik samorefleksije.2 Ključan elemenat samorefleksije društvenih naučnika je preispitivanje društvene uslovljenosti vlastite istraživačke delatnosti: kako na njihov (naš) izbor istraživačkih tema, prikupljanje podataka, interpretaciju i primenu rezultata, utiče njihov (naš) posrednički položaj u klasnoj podeli rada i s njime povezani interesi konzerviranja ili samo reformisanja postojećih klasnih odnosa? Da li su oni (mi) pripadnici «slobodno lebdeće» inteligencije, podređeni deo vladajuće klase ili povlašćeni deo potlačene klase?
Visokoobrazovana inteligencija se stoga razlikuje od osnovnih društvenih grupacija, pre svega na osnovu činjenice da njeni pripadnici zauzimaju unutar sebe protivrečan položaj i ulogu u klasnoj podeli rada, za razliku od položaja i uloga pripadnika osnovnih klasa u klasnoj podeli rada, koji se nalaze u odnosu uzajamne antagonističke protivrečnosti, mada se samo u zaoštrenim situacijama sistemske krize ispoljavaju kao takvi. S jedne strane, oni (mi) jesu (jesmo) najamni radnici, neposredni proizvođači ideja. S druge strane, međutim, oni (mi) istovremeno poseduju (posedujemo) u nekoj vrsti privatne svojine, bolje reći lične svojine – „znanje“ i veštinu stečenu tokom procesa primarne socijalizacije najčešće u okviru sitnoburžoaske porodice, kao i tokom kasnijeg procesa sekundarne socijalizacije u okviru sistema formalnog i neformalnog obrazovanja, da pronađemo i verbalizujemo bitne podatke, analiziramo i sintetišemo ih, manipulišemo njima i izdajemo naređenja koja treba da izvrše manje kvalifikovani najamni radnici. Naređenja koja izdaju (izdajemo mi) pripadnici visokoobrazovane inteligencije, po pravilu su u skladu sa klasnim interesom njihovih (naših) poslodavaca to jest vladajuće klase, s kojima su (smo) češće u bliskim društvenim vezama putem braka i druženja nego sa ostalim najamnim radnicima. Neki od njih (nas) poseduju (posedujemo) i klasičnu kapitalističku privatnu svojinu u obliku deonica kapitalističkih preduzeća. Posedovanje osrednje kapitalističke privatne svojine još više učvršćuje njihovu (našu) pripadnost donjim slojevima vladajuće klase u svojstvu neposrednih proizvođača i sprovoditelja vladajuće ideologije.3
Upravo na osnovu protivrečno društveno strukturisane klasne pozicije i klasne privilegije visokog obrazovanja, pripadnici inteligencije, uključujući podgrupu istraživača društva, imaju (imamo) veći manevarski prostor od drugih društvenih grupacija i mogućnost da prave (pravimo) svestan izbor koji se tiče istraživačkog problema i teorijskog, metodološkog i praktičko-političkog usmeravanja svog (našeg) istraživanja tranzicije. Ovi izbori zavise od odluke kojoj od dve osnovne društvene klase i kojoj njihovoj frakciji, će (ćemo) u datoj konstelaciji odnosa klasne borbe, staviti na raspolaganje svoje (naše) „znanje“, veštine i istraživačke sposobnosti. S obzirom da se radi o protivrečnim klasnim položajem strukturisanim mogućnostima izbora u slučaju visokoobrazovane sitne buržoazije, insistiranje na dovođenju do svesti ovog izbora ne bi trebalo kritikovati kao izraz nenaučnog voluntarizma. Najbolju potvrdu teze da intelektualna sitna buržoazija doista bira kojoj će društvenoj klasi ponuditi svoje „znanje“ i veštine predstavlja činjenica da su oprečne teorijsko metodološke istraživačke paradigme i suprotne praktičko političke strategije artikulisali upravo pripadnici istog klasnog statusa, visokoobrazovane sitne buržoazije.
Najpoznatiji pozitivističko – funkcionalistički162 i konzervativno – reformistički odgovor na pitanje o zadacima naučne spoznaje, formulisao je utemeljivač sociologije Ogist Kont (Auguste Comte) sredinom devetnaestog veka, u okolnostima produžene „tranzicione krize“ nakon revolucije 1789. u Francuskoj.4 Napuštajući zavet iz mladosti da će svojom naukom nastojati da doprinese poboljšanju uslova života klase ljudi koje njihovi pretpostavljeni „nedostojno izrabljuju“,5 Kont zaključuje da je „masa našeg roda očigledno predodređena, na osnovu nepromenljive fatalnosti, da ostane beskonačno sastavljena od ljudi koji žive na način više ili manje nesiguran, od sukcesivnih plodova dnevnog rada“.6 U skladu sa ovim zaključkom Kont rezimira svoj odgovor na pitanje o ciljevima i ulozi sociologije u sloganu «Savoir pour prevoir afin de pourvoir et prevenir» („znati da bi se predvidelo u cilju obezbeđivanja i predupređivanja“). U lekcijama iz pozitivne filozofije i pozitivne politike kao uvoda u pozitivnu religiju čovečanstva, Kont razrađuje ovu lapidarnu formulaciju zalažući se da racionalna naučna spoznaja pozitivnih prirodnih zakona društvenog poretka i progresa ljudskog duha, služi kao teorijski instrument efikasnog orijentisanja i predviđanja posledica političke akcije usmerene na obezbeđivanje upravljanja mirnom reorganizacijom društva. Kont smatra da prilagođavanje političke akcije naučno spoznatim zakonima postojanja i razvoja društva, obezbeđuje navodno neumitan prelaz iz starog u novi društveni sistem i napredak, ne remeteći poredak. Kont se nadao da će pozitivna politika i pozitivna religija konačno zaustaviti revoluciju na Zapadu i sprečiti njenu reprodukciju kod drugih naroda, pošto revolucija po njemu velikim delom počiva na nepoznavanju i nepoštovanju društvenih zakona.7
Svojim pozitivističko-funkcionalističkim i konzervativno-reformističkim odgovorom na pitanje o funkciji nauke o društvu, Kont je postao prećutni ili izričiti uzor svim kasnijim teoretičarima koji su naročito u periodima stabilizacije poretka kapitalističkog načina proizvodnje, svoje „znanje“ i umeće stavljali u službu vladajuće klase, naglašavajući dva doprinosa nauke o društvu očuvanju pozitivnog poretka. Prvo, doprinos društvenoj integraciji, kroz otklanjanje metafizički utemeljenog kritičkog mišljenja i propagiranje pozitivno naučno utemeljenog zajedničkog sistema dominantnih vrednosti. Drugo, praktično-tehnički doprinos društvenom planiranju i sporadičnom sprovođenju neophodnih reformi datog društvenog sistema, radi popravljanja položaja najnižih slojeva u navodno oduvek i zauvek hijerarhijski uređenom društvenom poretku, radi kontrolisanja njihovog nezadovoljstva i prilagođavanja imperativima naučno spoznatog stupnja zakonitog razvoja ljudskog duha i civilizacije. Ovakvo Kontovo tumačenje društvenog značaja nauke i naučnika, paradoksalno predstavlja antiteokratsko-teokratsku državno intervencionističku ideju o vladavini elite prosvećenih administratora koji imaju monopol na pozitivno „znanje“. Pripadnici visokoobrazovane inteligencije zaposleni u „ideološkim aparatima države“,8 naročito u sferi obrazovanja, nauke i kulture, pružaju podršku institucionalizaciji «pozitivne» nauke o društvu. „Pozitivna“ nauka je potrebna svakom bloku vladajućih klasa koje drže monopol na upravljačke i nadzorne uloge u klasnoj podeli rada, kao teorijsko sredstvo u borbi za uspostavljanje i očuvanje vlastite ideološko političke hegemonije u globalnom društvu, bez obzira na prirodu dominantnih odnosa reprodukcije koji se time učvršćuju.
Najpoznatiji novo-materijalistički preokrenuti dijalektički i kritički odgovor na pitanje o zadacima naučne spoznaje,9 formulisao je utemeljivač kritike pozitivne nauke o društvu Karl Marks (Karl Marx), u sličnim istorijskim okolnostima „zakasnele“ krize prelaza iz feudalizma u kapitalizam u Nemačkoj. Mada je premestio naglasak sa aktivistički shvaćene dijalektike klasne borbe u vreme revolucije 1848, na objektivistički shvaćenu dijalektiku proizvodnih snaga i odnosa proizvodnje u vreme kontrarevolucionarne reakcije koja je usledila, Marks je i u «zrelim, naučnim» radovima ostao veran uverenju iz „ranih, filozofskih“ radova napisanih u mladosti, koje je sažeo u 11. teza o Fojerbahu da, osnovni cilj naučne spoznaje nije puko tumačenje sveta, nego izmena sveta. Novomaterijalistički preokrenuta dijalektička paradigma, dakle, u sebi objedinjava subjektivno-objektivno, strukturalno-genetičko, analitičko-sintetičko, deduktivno-induktivno, opisivanje-objašnjenje, predviđanje-usmeravanje protivrečnog procesa preobražavanja društvenih odnosa koji su postali pretesni za narasle materijalne i duhovne proizvodne snage. Polazeći od ovakvog teorijsko-metodološkog i praktičko-političkog stanovišta, Marks je bio u stanju da u svojem glavnom delu, rezimira rezultate svojih decenijskih nastojanja da otkrije i izloži istorijske zakone nastajanja, funkcionisanja i nestajanja klasnih društvenih poredaka razdiranih unutrašnjim protivrečnostima. Svoj odgovor na pitanje o ulozi dijalektičke spoznaje u «Pogovoru» za drugo izdanje prvog toma KAPITALA sažeo je u sloganu da „u pozitivno razumevanje postojećeg stanja unosi ujedno i razumevanje njegove negacije“.10
Marks je do kraja života nastojao da svoje saznanje stavi u službu podređenih i izrabljivanih klasa svedenih na izvršilačke funkcije u klasnoj podeli rada. Istovremeno je bio beskompromisno oštar u polemikama sa konkretnim pripadnicima tih klasa, naročito kada je u njihovim shvatanjima prepoznavao zauzimanje sitnoburžoaskog stanovišta očuvanja sitne privatne svojine,11 zaboravljajući na vlastito sitnoburžoasko poreklo te mesto i ulogu u klasnoj podeli rada.
Svojim kritičko dijalektičkim odgovorom na pitanje o funkciji nauke o društvenim odnosima, Marks je postao uzor svim kasnijim „radikalnim“ teoretičarima koji su u revolucionarnim periodima zaoštravanja klasnih sukoba svoje „znanje“ i umeće stavljali u službu emancipacije potlačenih i izrabljivanih klasa. Doprinos dijalektičke naučne spoznaje je zajedno sa životnim saborcem Fridrihom Engelsom video u osvešćivanju interesa izrabljivane i potlačene klase za revolucionarnim preobražajem zatečenog pozitivnog oblika organizacije društvene reprodukcije koji je došao u sukob s imperativima odgovarajućeg stupnja zakonitog razvoja proizvodnih snaga društvenog rada. Uverenje zagovornika novomaterijalistički preokrenute dijalektičke paradigme istraživanja društva da se radi o naučnom oruđu revolucionarnog osvešćivanja i socijalne emancipacije, oslanja se na uverenje da samo posebno stanovište modernih najamnih robova sadrži univerzalno emancipatorski potencijal. Posebni interes proletarijata, naime, ne može da se ostvari bez istovremenog (samo)oslobađanja svih pripadnika društva od klasno ograničene podele rada – uslov oslobođenja svakog pojedinca je oslobođenje svih od razdvajanja upravljačkih i izvršilačkih radnih funkcija. Privatnu svojinu i državu objašnjavaju i tumače kao pravni i politički izraz klasne podele rada. Zagovornici kritičke teorije stoga realnu mogućnost za „odumiranje“ i „ukidanje“ države i privatne svojine vide u samoodređujućem samoupravnom samoorganizovanju proizvođača koji pored izvršilačkih funkcija sami preuzimaju i kreativne radne funkcije upravljanja i odlučivanja.
Konkretna analiza konkretne situacije u svetlu dijalektičkih zakona nastajanja i menjanja ekonomskih formacija društva, može da doprinese po mišljenju kritičara klasne podele rada ubrzavanju procesa ukidanja starih dominatnih odnosa proizvodnje koji su postali pretesni za nove proizvodne snage, uz upotrebu revolucionarnog nasilja ogromne većine pripadnika potlačenih klasa gde god je to neophodno, kao sredstvo otpora nasilju manjine pripadnika vladajućih klasa. Ovakva kritička koncepcija uloge društvene nauke prevazilazi zadane okvire državno legitimisane akademske discipline. Stoga njeni zagovornici po pravilu dolaze u sukob s vladajućim klasama koje nemaju interesa da budu razotkrivani mehanizmi uspostavljanja, ali i mogućeg ukidanja njihove društvene moći. Na ovom mestu je važno da se naglasi da prelaz iz «klasne predistorije» čovečanstva u istoriju «podruštvljenog čovečanstva» ne garantuje nikakav automatizam razvoja unutrašnjih protivrečnosti kapitalističkog načina proizvodnje, niti odluka kritički orijentisanog dela visokoobrazovane sitne buržoazije da svoje «znanje» stavi u službu oslobođenja izrabljivanih i potlačenih. Nužan uslov ovog prelaza je da oslobođenje najamnog roblja bude delo samog najamnog roblja, koje u samom procesu otpora postojećem obliku organizacije društvenih odnosa i uspostavljanja novih, transformiše sebe u istovremene planere i izvršioce, proizvođače i potrošače.
Ukoliko je u prethodnom izlaganju na primeru analize idejnih proizvoda Konta i Marksa valjano proverena hipoteza da protivrečan položaj u klasnoj podeli rada omogućava upravo sitnoburžoaskoj inteligenciji da postane glavni društveni nosilac artikulacije osnovnih tipova istovremeno postojećih i protivrečnih teorijsko metodoloških paradigmi istraživanja tranzicije i praktičko-političkih strategija njenog usmeravanja, trebalo bi da bude moguće da bilo koju savremenu paradigmu i strategiju, ma koliko izgledale novo, možemo da prepoznamo kao varijantu već proizvedenih osnovnih tipova idejnih proizvoda neposrednih proizvođača ideologije. Pokušajmo da postignemo ovu vrstu prepoznavanja na primeru sistema ideja koje je proizveo i ponudio kao novu paradigmu Piter Draker (Peter Drucker).
Piter Draker je pripadnik grupacije visokoobrazovane sitne buržoazije koji je postao slavan u drugoj polovini dvadesetog veka kao profesor upravljanja, nazvanog u anglosaksonskim jezicima i u novogovoru „menadžment“ (management). Menadžment, koji Draker određuje kao „definišući organ svake moderne institucije koji pretvara gomilu u organizaciju i ljudski napor u učinak“, postao je jedna od najpopularnijih novih specijalizacija u oblasti društvenih nauka. Draker je obnovio interesovanje javnosti za grupaciju visokoobrazovanih stručnjaka, nazivajući njene pripadnike „radnicima znanja“.12 Draker, međutim, nije dovoljno doprineo samoispitivačkoj analizi specifičnosti klasnog položaja i interesa ove sve brojnije grupacije. Ograničio se na razmatranje profesionalnih karakteristika ljudi koji prvenstveno rade glavom a ne rukama u tzv. informatičkom društvu. Radnik znanja po Drakeru „stiče pristup radu, zaposlenju i društvenom položaju kroz formalno obrazovanje“.13 Draker ističe prvenstveno sposobnost radnika znanja, daleko autonomnijih od manuelnih i uslužnih radnika u odnosu na poslodavca, da brzo uče i produktivno koordinišu svoja nužno specijalizovana i konkretno primenljiva saznanja, odnosno veštinu da pronađu, razmenjuju i inovativno kombinuju informacije, opet nužno u timu sa drugim stručnjacima.
Draker naglašava odliku radnika znanja da svojim promišljanjem pre delanja proizvode nematerijalni proizvod – društvene odnose (mada bi bilo adekvatnije da se nematerijalni proizvod „radnika znanja“ nazove „posredovanje u tumačenju i reprodukciji/reorganizaciji društvenih odnosa“). U ograničenoj meri u kojoj se uopšte upuštao u analizu karaktera društvenih odnosa koje proizvode i reprodukuju radnici znanja, Draker ističe da je 99% radnika znanja, istovremeno zavisno od svojih šefova i da šefuju drugima. Svi radnici znanja, međutim postaju menadžeri po Drakeru, bez obzira na kojem se nivou organizacione hijerarhije nalaze, kada god donose odluke na koji način i kojim sredstvima oni mogu da doprinesu ostvarivanju prioritetnih ciljeva organizacije. Mada pomenutim određenjem ljudi od znanja Draker proširuje grupaciju menadžera, on svojom definicijom istovremeno sugeriše da je upravljanje struka i da s toga u donošenju odluka ne mogu da učestvuju svi kojih se odgovarajuće odluke tiču i čije će posledice trpeti, ukoliko nisu kroz sistem formalnog obrazovanja dobili potvrdu da su obučeni da odlučuju. Formalno obrazovana stručna radna snaga time ostaje roba, samo sa boljom prođom na tržištu nego nekvalifikovana i polukvalifikovana radna snaga.
Draker se zalaže za decentralizaciju upravljanja krupnim organizacijama u privredi, politici i nevladinom neprofitnom sektoru. Vrhovne menadžere decentralizovanih organizacija poučava da njima upravljaju kao radnim zajednicama, imajući u vidu da su svi zaposleni glavni resurs svake organizacije a ne samo trošak i da stoga treba da nastoje da mobilišu stvaralaštvo svakog pojedinca, ali bez zapadanja u anarhiju. Savetovao ih je takođe da ne teže za kratkoročnim profitom već da ostvaruju dugoročnu dobit zadovoljavajući zahteve kupaca i odgovorno vodeći računa o opštem interesu društvene zajednice u okviru koje deluju kompanije koje proizvode robe i usluge.14
Draker i drugi posednici „znanja“ kao lične privatne svojine koji se u periodima zaoštravanja krize opredele da tu svojinu stave u službu očuvanja zatečenih institucija klasne podele rada, nesumnjivo doprinose reprodukciji kapitalističkih društvenih odnosa. Sam Draker se najviše približio kritici kapitalističkih društvenih odnosa, kada je upozorio u zapaženom eseju iz 1980-ih godina da se ni moralno ni društveno ne može opravdati razlika u dohotku između vrhovnih menadžera i običnih zaposlenih ukoliko je veća od dvadeset puta, kao i da će biti plaćena visoka cena ukoliko ove razlike nastave da se uvećavaju više stotina puta dok istovremeno raste otpuštanje.15 Indikativno je da Draker ove enormne nejednakosti u prihodima nije dovodio u vezu sa kapitalističkim karakterom dominantnih odnosa u svim savremenim društvima. Draker je, naprotiv, ustvrdio da je kapitalistički način proizvodnje u najrazvijenijim savremenim društvima poput SAD već evoluirao u postkapitalizam. Glavni vlasnici kapitala kompanija su po Drakeru postali penzioni i uzajamni fondovi pre svega radnika znanja, kao vodeće grupacije u društvima utemeljenim na znanju.16
U našoj sredini sličnu tezu o izjednačavanju važnosti „ljudi od znanja“ sa vlasnicima kapitala za oblikovanje društvenih poredaka i usmeravanje društvenih dešavanja u društvima kasnog dvadesetog i na početku dvadeset prvog veka zastupa Silvano Bolčić.17 Da je Draker u pravu u pogledu izmene vlasničke strukture u tzv. društvima znanja, tokom sistemske krize akumulacije kapitala koja je započela u prvom kvartalu 2007. godine na tržištu nekretnina u SAD i prenela se na bankarski sektor, tržište kapitala i u Evropu od trećeg kvartala 2008, stotine hiljada ljudi, uključujući „radnike znanja“, ne bi izgubili svoje životne ušteđevine, a od krize ne bi profitirale najveće privatne banke, odnosno bankarske porodice poput Rokefelera i Rotšilda, te izvršnih direktora koji poseduju kontrolne pakete akcija u njima. Draker takođe zapostavlja činjenicu da radnici znanja stiču veštine manipulisanja informacijama u okviru kapitalističkog sistema kako formalnog tako i doživotnog obrazovanja, u obliku individualne svojine na specijalističko „znanje“ kao robu, koja im povoljnim iznajmljivanjem na tržištu obezbeđuje privilegovani položaj upravljača u klasnoj podeli rada. Podređujući se imperativima specijalizacije i timskog rada u društvu znanja, Drakerovi radnici znanja se prvenstveno bave operacionalizacijom strateških ciljeva organizacije koje postavljaju vrhovni menadžeri i vlasnici kontrolnih paketa deonica, te pronalaženjem najefikasnijih sredstava za njihovo dostizanje odnosno „pretvaranje u učinak“.
Kritički intelektualci, koji se pitaju o smislu samih ciljeva, u novom Drakerovom žargonu, svedeni su na diletante. Drakerovo moralizatorsko pozivanje na smanjivanje razlika između vrhovnih menadžera i uslužnih radnika i odgovorno upravljanje u opštem interesu, ne može da otkloni nejednakost i sebičnost kao nužne posledice kapitalističkog načina proizvodnje za privatni profit. Moralisanje, međutim, predstavlja pouzdan pokazatelj da Draker ne nudi novu paradigmu istraživanja tendencija tranzicije savremenog društva, nego samo novo ime za reformističku varijantu pozitivističko – (neo)funkcionalističke istraživačke paradigme i konzervišuće – reformišuće praktičko političke strategije uspostavljanja „kapitalizma sa ljudskim likom“. „Kapitalizam sa ljudskim likom“ zapravo podrazumeva intenzivnije iskorišćavanje kreativnih potencijala najamne radne snage i kupce pretvorene u besplatne reklamere proizvoda i usluga „socijalno odgovornih“ korporacija.
Zaključak
Aktuelni prelaz prikrivene društvenoekonomske, političke i moralne krize u otvorenu, usled zaoštravanja unutrašnjih strukturalno-sistemskih protivrečnosti zatečenog kapitalističkog klasnog načina reprodukcije na početku 21. veka, a ne samo njegove aktuelno još uvek preovlađuje varijante – neoliberalizma, ponovo nameće samopreispitivanje vlastitih pretpostavki i (ne)moći primene istraživačkih nalaza istraživanja tranzicije prvenstveno kod profesionalnih istraživača društva, posednika stručne moći. U ovakvim periodima istraživačima društva se samo nameće pitanje izbora teorijsko-metodološkog okvira istraživanja koji po njihovom mišljenju pruža najveće mogućnosti objašnjenja i razumevanja porekla krize, trenutne situacije koju je stvorila i osnovnih tendencija budućeg toka događaja, s ciljem intervencije u njega i usmeravanja u željenom pravcu. U kriznim situacijama postaje vidljivija nego u periodima stabilizacije društvenih odnosa izrabljivanja i tlačenja, uzajamna uslovljenost (pod)svesnog izbora mase pripadnika interesno suprotstavljenih društvenih grupacija, uključujući pripadnike sitnoburžoaske inteligencije, kako vlastitih teorijsko metodoloških pretpostavki istraživanja prelaznog perioda, tako i praktičko političkih preferencija delovanja u njemu, s jedne strane, te rezultantnog toka istraživane društvene stvarnosti tranzicije i (pre)raspodele društvenog bogatstva, moći i ugleda, s druge.
Temeljno (samo)preispitivanje u službu koje klase ili dela klase posredujući sitnoburžoaski proizvođači ideologije stavljaju (stavljamo) svoje „znanje“ i veštine, barem dovodi do svesti, mada ne može i da ukine, njihove (naše) klasne, etničke, rodne, generacijske i druge pristrasnosti. Pošto kao zaposednici određenih mesta u klasnoj podeli rada nismo i ne možeo da budemo «neutralni», dovođenje do svesti i pokušaj kontrolisanja naše pristrasnosti, predstavlja glavni način da pokušamo da doprinesemo ostvarivanju zamisli tranzicije za koju smatramo da je u istinskom interesu najvećeg broja ljudi, a ne samo pripadnika sitne buržoazije koja je ostala u službi krupne.
Dva pitanja ostaju otvorena u vezi sa samorefleksivnim samopreispitivanjem pripadnika visokoobrazovane sitne buržoazije iz ugla sociologije saznanja. Prvo se odnosi na činioce koji utiču na to da se deo intelektualne sitne buržoazije odupire prvom impulsu da se stavi u stabilnu i redovno plaćenu službu legitimisanja i ostvarivanja ciljeva vladajućih, često nedemokratskih poredaka, izlažući se pri tome velikim materijalnim tegobama. Drugo je pitanje o realističnosti pretpostavke da će radikalizovani pripadnici intelektualne sitne buržoazije nakon pristupanja revolucionarnom pokretu izvršiti „klasno samoubistvo“,18 u celini zanemariti svoje posebne interese popravljanja svojeg relativnog položaja u inače neizmenjenim odnosima klasne podele rada i da će se u potpunosti staviti u nesebičnu službu emancipacije neposrednih proizvođača koje klasna podela rada svodi na moderne najamne robove lišene mogućnosti da supstancijalno, a ne samo formalno, učestvuju u odlučivanju o stvarima koje se tiču kvaliteta njihovog života.
Sociolozi koji žele da se «profesionalizuju», ponovo se nalaze (nalazimo se) pred izborom kojoj će(mo) društvenoj grupaciji ponuditi svoje intelektualne usluge. Marginalizovani slojevi koji žive na granici i ispod granice egzistencije imaju barem isto toliko malo mogućnosti kao do sada da oforme vlastitu «organsku inteligenciju»,19 kao zaštitu od pretvaranja „profesionalnih revolucionara“ u vladajuću klasu naredbodavce u budućoj socijalnoj revoluciji. Izrabljivani, podređeni i životno najugroženiji, najčešće ostaju objekat istraživanja visokoobrazovane sitne buržoazije zaposlene u budžetski i tržišno finansiranim agencijama, prvenstveno u funkciji očuvanja kontrole vladajuće klase, finansijera istraživanja, nad izrabljivanima i podređenima.
Naročito u oblasti društvenih nauka, teorijsko-metodološki okvir istraživanja koji odabere pojedini istraživač, nužno uključuje istraživačev vrednosno opredeljeni odnos prema istraživanom svetu i vlastitoj ulozi u njemu. Konzervišući, reformišući ili kritički odnos prema zatečenim društvenim odnosima u svetu se izražava u funkciji koju istraživač svesno ili nesvesno pripisuje svojoj istraživačkoj praksi. Pripisana funkcija istraživačke prakse upravlja istraživačkim strategijama i upotrebom rezultata istraživanja. Uverenje pojedinih istraživača da mogu da zauzmu neutralno teorijsko stanovište odvojeno od ideologije i politike, koje nema svoj izvor i utok u odgovarajućem praktičkom stanovištu, predstavlja veliko samozavaravanje.
Ukoliko, znači, nastojimo da istražimo odakle i kuda prelazimo, ne možemo da izbegnemo a da se ne opredelimo između suprotstavljenih teorijsko-metodoloških paradigmi objašnjenja i razumevanja tranzicije i praktičko političkih strategija njenog usmeravanja. Samim činom opredeljivanja stavljamo se na stranu sasvim određenih društvenih grupacija zainteresovanih za određeni smer tranzicije i odgovarajuće oblike organizacije reprodukcije društvenog života u svetu i u Srbiji.
Izvod iz: Vratuša, V. (2012). Tranzicija – odakle i kuda (Vol. 1). Beograd: Čigoja štampa.
Priprema: Princip.info
Gilly, G. A. (1972). ↩
Vratuša, V. 2003 „Poziv na naučni skup o intelektualcima u tranziciji kao indikator stanja ’duha’ proizvođača ’duha vremena’“ ↩
Više o određenju pojma „ideologija“ i drugih ključnih pojmova korišćenih u ovoj studiji, videti u Vratuša, V.(2010) ↩
Više o određenju funkcionalističko-pozitivističke israživačke i praktičkopolitičke paradigme videti u Vratuša, V.(2006). ↩
Cresson, A. (1957) AUGUSTE COMTE – SA VIE, SON OEUVRE, SA PHILOSOPHIE. ↩
Comte, A. (1832–1842/1969) COURS DE PHILOSOPHIE POSITIVE: t.IV, 162. ↩
Comte, A. (1832–1842/1969: t.IV, 6, 114, 142; (1912) SYSTEME DE POLITIQUE POSITIVE OU TRAITE DE SOCIOLOGIE INSTITUANT LA RELIGION DE L’HUMANITE: t. IV, 93, 97–98) ↩
Altiser, L. (1970/2009) IDEOLOGIJA I IDEOLOŠKI DRŽAVNI APARATI. ↩
Više o određenju novomaterijalistički preokrenute dijalektičke istraživačke i praktičkopolitičke paradigme videti u Vratuša, V.(2006). ↩
Marks, K. Engels, F. (1835–1895/1968–1979) DELA: knj. 21: 25. ↩
Videti na primer polemiku sa Prudonom u odeljku 3.1. Nasleđe revolucija u svetu. ↩
Draker je već krajem pedesetih godina dvadesetog veka pisao o prelazu iz društva sa privredom utemeljenom na materijalnim dobrima u društvo sa privredom utemeljenom na znanju (Drucker, P. (1959) LANDMARKS OF TOMORROW, a sredinom poslednje decenije dvadesetog veka je rezimirao rezultate svojih istraživanja „društva znanja“ u (1994) „Knowledge Work and Knowledge society – The Social Transformations of this Century. ↩
Isto ↩
Isto ↩
Da je ovo Drakerovo upozorenje protiv prevelikih razlika u primanjima menadžera i drugih zaposlenih bitno za razumevanje Drakerovog dela, svedoči prikaz Drakerovog opusa Džona Bajrna i Luisa Gerda (Byrne, J, Gerdes, L. 2005: “The Man Who Invented Management”). ↩
Drucker, P, 1993: POST CAPITALIST SOCIETY, New York: HarperBusiness, 85–90. ↩
Bolčić, S. (2003) SVET RADA U TRANSFORMACIJI – LEKCIJE IZ SAVREMENE SOCIOLOGIJE RADA. ↩
Vođa pokreta za oslobođenje od kolonijalnog ropstva Gvineje Bisao i ostrva KapeVerde, i sam pripadnik visokoobrazovane sitne buržoazije, kada je uočio znake birokratizacije pokreta, potražio je izlaz iz tendencije pretvaranja sitnoburžoaskog rukovodstva u novu domaću vladajuću klasu u „klasnom samoubistvu“ privilegovanih društvenih grupacija (Cabral, A. (1975) UNITÉ ET LUTTE, I, II. ↩
O „tradicionalnoj“ i „organskoj“ inteligenciji videti Gramsci, A. (1929–1935/1971) „Intellectuals“, SELECTIONS FROM THE PRISON NOTEBOOKS. ↩
Leave a Reply