“Velika antikolonijalna revolucija koja je dovela do raspada svetskog kolonijalnog sistema izvela je na međunarodnu političku scenu ranije potlačene narode koji su izvojevali svoju političku nezavisnost. U njihovim zemljama se danas ostvaruju društveni preobražaji u složenim međunardonim okolnostima i specifičnim unutrašnjim uslovima. Na putu bržih društvenih promena osnovne prepreke predstavljaju ekonomska zaostalost, pritisci imperijalizma, neokolonijalizma, snage dominacije uopšte, a, pre svega, ekonomska neravnopravnost. Produbljivanje jaza između zemalja u razvoju i razvijenih zemalja, na osnovu sadašnjeg nepravednog međunarodnog ekonomskog poretka, koji stalno reprodukuje nejednakosti u korist razvijenih, osnovni je izvor mnogih i opasnih međunarodnih problema i sukoba, a bez prevazilaženja toga jaza nije moguće ostvariti trajan mir i bezbednost. Rešavanje suprotnosti koje proističu iz pomenutog sistema odnosa bitna je pretpostavka ekonomske i političke nezavisnosti svih zemalja. Sve određenija je orijentacija niza zemalja u razvoju ka socijalističkim preobražajima društva, što proizilazi iz objektivnih unutrašnjih potreba razvoja i obezbeđivanja nacionalne nezavisnosti.”

– Tito – (Iz govora na Konferenciji komunističkih i radničkih partija – Berlin, 1. juli, 1976)