Vampiri nacifašizma okupljeni u desničarskim organizacijama “Srbska akcija” i “Generacija identiteta”, usred Beograda, na način sličan EUropskim neonacistima, salutirali su na sektaškom pomenu svom ideološkom i političkom uzoru, nacističkom saradniku i antisemiti Milanu Nediću. Organizovanjem “pomena” uz pomoć samozvanih sveštenika, članova raskolničke sekte (“Srpska istinski pravoslavna crkva”) koju predvodi bivši naci-skinhed, a koji se predstavlja kao “episkop Akakije”, uspeli su da uznemire javnost i potvrde činjenicu, da i u Beogradu neonacisti mogu neometano izvoditi svoje performanse.

Kada bi se sledbenici Nedića pitali, živeli bi  u zemlji Šumarica, Kraljeva, Banjice, Starog sajmišta, “Juden frei”, stratišta, dušegupki… Svi znamo ko je Hitler, ko je bio Hitlerov namesnik i revnosni saradnik u Hrvatskoj, Mađarskoj, Ukrajini, Bugarskoj… ali smo zaboravili da je u Srbiji to bio Milan Nedić. Znali su to i oni koji su stvarali pravno pokriće rehabilitacije kvislinga i kolaboracionista, koljača i zločinaca. To znaju i aktuelni vlastodršci ali ćute i odobravaju akcije vampira nacifašizma, ne bi li u uslovima podeljene i suprotstavljene javnosti učvrstili svoju vlast. Po sredi je dnevnopolitička moda u kojoj strada istina, pravda i antifašizam.

Obračun sa antifašističkom tradicijom Srbije, najznačajnijim političkim i moralnim kreditom srpskog naroda, neometano se nastavlja sa  nemilosrdnim gaženjem, ne samo istorijske istine, već i etike, svega oslobodilačkog i čitavog obrazovnog sistema. Kvislinške vlasti su još 2006. godine donele “Zakon o rehabilitaciji” kojim se aprioristički pretpostavlja kriminalni karakter NOP-a i posleratnog sistema vlasti, uz poziv za rehabilitacije svih koji su bili izloženi tadašnjem sudu, a time kvislinga i kvislinških pokreta,  bez mogućnosti preispitivanja odluka i presuda donetih nakon usvajanja ovog zakona. Dok u zapadnoj kulturi pravo služi da ograniči domete radikalnije revizije prošlosti, u cilju sprečavanja uvrede sećanja na ratne žrtve, na postjugoslovenskom prostoru upravo su sudovi postali instrument i mehanizacija za betoniranje  revizionističke slike falsifikovane prošlosti.

Da apsurd bude veći, naspram srBskih neonacista u usponu, našli su se, gle čuda, čak i oni posustali “reformatori” koji su donosili odnosni Zakon o rehabilitaciji i oživeli samopouzdanje svim izdajnicima (DS i LDP sa dosovskom skalamerijom). Nisu li upravo te stranke predvođene “Otporom”, svojevremeno poručile da su izdaja zemlje i saradnja sa okupatorom vrline i isplative? U tom slučaju, pokazujući pokajanje, pokazali su i da umeju da se postide, a to je krupan napredak dostojan poštovanja makar do sledeće prilike.

Srbija nije bila prepoznatljiva po demonstraciji neonacista, nije usamljena u reviziji svoje istorije, ali je ispred svih istočnoevropskih zemalja u sprovođenju revizija istorije Drugog svetskog rata čiji je cilj da se uloga antifašizma NOP-a kao nepoželjne prošlosti, marginalizuje i kriminalizuje, dok se kvislinzima dodeljuje uloga “branilaca srpstva”. Na osnovu već izvršenih rehabilitacija (princip presedentnog prava i sudske prakse), očekujemo da neonacistički advokati pokrenu odgovornost antifašista –  ratnih protivnika Milana Nedića i drugih sluga nacifašizma. Tako bi se na optuženičkoj klupi mogao naći i  legendarni profesor Miloš Đurić, banjički logoraš, zbog antifašističkog i patriotskog odjeka odgovora kolegi dirigentu Miloju Milojeviću povodom odbijanja  da potpiše tzv. Apel srpskom narodu kojim se zahtevao „red i poslušnost“ i „rodoljublje u borbi protiv komunista“: „Lako je tebi. Ti u diple sviraš a ja studentima etiku predajem!“ Time bi bila krunisana “tranziciona pravda” po meri revizionista istorijske istine i zagovornika rehabilitacije kvislinga i saradnika okupatora..

Poznato nam je da nije problem u šačici ostrašćenih neonacističkih demonstranata, već u onima iza kulisa, koji njima manipulišu, koriste lažne zastave i podstiču ovakve demonstracije radi svojih uskogrudih dnevnopolitičkih interesa. Stoga, umesto bilo kakvog zaključka izgleda mi umesnim uputiti pitanje svim ljubiteljima lika i dela Milana Nedića: Da li je životni put i delo vašeg uzora – Milana Nedića,  poželjni model ponašanja i vrednost srpskog društva, kao i crkve koja je ponudila svoje usluge u ovom pomenu?

 

Ratko Krsmanović