Svi oni koji Kinu zovu kolonizatorom Afrike ne razumeju šta je kolonizacija.
Čemu pripisujete zablude o Kini u Africi?
Najveća zabluda o Kini u Africi jeste dominatni zapadnjački argument da je Kina “novi kolonizator” Afrike. Ovo je problematično na više nivoa. Recimo, Kina i Afrika dele zajedničku istoriju prema kojoj su obe bile na ugnjetavanoj strani imperijalističkog Zapada predvođenim od strane SAD tokom najvećeg dela svog modernog postojanja. Kako su Zapadne kolonijalne sile kolonizovale i delile Afriku među sobom krajem 19. veka, tako su te iste sile okupirale delove Kine i podsticale masovne migracije u SAD gde su primenjivani rasistički zakoni radi održanja super-eksploatacije i ultimativne isključivosti.
Dalje, nedostaje dokaza za tvrdnju o “kolonijalizmu”. Kolonijalizam je ekonomska, politička i društvena dominacija jedne nacije nad drugom i glavni je motor evro-američkog imperijalističkog projekta. Nijedan od kineskih odnosa sa Afrikom se ne može opisati kao takav. Da li Kina kontroliše monetarnu politku 14 afričkih zemalja kao što to radi Francuska? Da li Kina koristi svoj vojni i politički sistem za kontrolisanje struktura upravljanja afričkim društvima? Odgovor je uvek ne, ali zapadni i američki korporativni mediji toliko nazivaju Kinu “novim kolonizatorom” u Africi, da se to već usvojilo.
Postoje li veze između načina na koji se na Kinu gleda u Africi i Americi i ravnodušnosti prema skoku antiazijskog nasilja u Americi?
Definitivno. Komičar slavnih korporativnih medija Bill Maher jasno je izrazio tu vezu kada je, u monologu zamerajući Sjedinjenim Državama previše fokusiranja na socijalna pitanja (politiku identiteta), a ne na “stvarne probleme”, primetio da je “Kina kupila Afriku”. Na Kinu se gleda kao na silu koja napada i koja je svemoćna. Pojavila se “Žuta opasnost 2.0” u kojoj je zapadno stanovništvo vođeno strahom da će kolonijalni plen nakupljen tokom vekova imperijalističke pljačke rizikovati da ga Kina preuzme. To se lepo uklapa s većim Novim hladnim ratom pod vođstvom SAD-a u središtu raznolikih pokušaja vladajuće klase da stabilizuje i odbrani imperijalistički svetski poredak od trajnog propadanja kroz intenzivan, ali neuspešan fokus na zaustavljanje ekonomskog rasta Kine.
Amerikanci i zapadnjaci svakodnevno se hrane dnevnom dozom razloga za strahovanje od Kine u korporativnim medijima. Rečeno nam je da Kina napada Afriku, krade intelektualno vlasništvo i radna mesta, meša se u izbore u inostranstvu, guši slobodu unutar vlastitih granica, vojno gradi Južno kinesko more, itd. Ovaj nalet propagande podstiče najveći pad javnog mnjenja prema Kini otkako su se odnosi između Vašingtona i Pekinga normalizovali pre gotovo pedeset godina. Takva intenzivna atmosfera hladnoratovskog rasizma i antikomunizma, zajedno sa globalnom pandemijom i ekonomskom depresijom, podstiče najreaktivnije i najrasističnije elemente društva. Ne možemo razumeti porast nasilja prema ljudima azijskog porijekla izvan ovog konteksta.
Koji su koraci u Africi ili Americi za smanjenje tih zabluda?
Političko obrazovanje će biti ključno. Kina neće dozvoliti da je SAD i Zapad kinje, a to će dalje terati imperijaliste na sve očajnije nasilničke postupke i sabotaže protiv Kine. Ova dela će odjeknuti i uveliko će uticati na budućnost globalnog Juga, posebno Afrike. Vidimo kako je dugo nasleđe rasizma i antikomunizma učinilo privlačnim pridruživanje krstaškom ratu protiv Kine po humanitarnoj intervencionističkoj liniji, čak i među nekim delovima takozvane “demokratske” socijalističke levice.
Dve su vrste političkog obrazovanja u koje se moramo uključiti kako bismo se suprotstavili snazi propagande novog hladnog rata. Prva je studija. Moramo proučiti kinesku perspektivu(e), afričku(e) perspektivu(e) i različite perspektive nacija i pokreta širom sveta po ovom pitanju. Tada moramo doneti čvrste zaključke o tome gde je stvarni problem. Odnosno, u beskrajnom nagonu imperijalističkog svetskog sistema i njegovoj žudnji za privatnom dobiti.
Drugo je iskustvo. Moramo se uključiti u borbu za mir i razviti odnose sa kineskim, afričkim i svim nesvrstanim snagama širom sveta kako bismo istinski razumeli situaciju. Moje kratko putovanje u Kinu 2019. i početkom 2020. godine bilo je duboko informativno i poučno o neizmernim postignućima zemlje koja je nekad bila pod dominacijom zapadnog imperijaizma. Moraćemo organizovati ljude kroz razmene ljudi koje će nam pomoći da odgovorimo na pitanja na koje se odgovori ne mogu pronaći u knjigama. Imperijalisti žele da budemo podeljeni i žele da Amerikanci i zapadnjaci, bez obzira koliko su “progresivni” ili “radikalni”, gledaju na Kineze kao na korumpirane i nesposobne da sami sebi odrede svoju sudbinu ili čak razumeju svoje interese. Ovaj bi narativ trebao biti poznat jer njegovi koreni leže u istom rasističkom društvenom poretku koji nastavlja tlačiti i iskorištavati Afrikance na afričkom kontinentu i u imperijalnom jezgru.
I na kraju, važno je pridružiti se antiimperijalističkim organizacijama. Pridružite se “Crnom savezu za mir”, učestvujte u kampanji “Bez hladnog rata” i započnite rad s onima koji su već angažovani u naporima da se rastera imperijalistička propaganda i razvije solidarnost među potlačenima. Svi imamo ulogu.
Intervju je objavljen 8. aprila kao deo programa “Crnog Saveza za Mir” AFRICOM Watch Bulletin, koji se može pronaći na ovom linku.
Prevod i priprema – Princip Info
Leave a Reply