Širom Zapada se još jednom širi velika “zabrinutost za ljudska prava” nakon što su Talibani preuzeli vlast u Avganistanu. Svakoga dana (pro)američki mediji bombarduju slikama “ekstremističkih” Talibana i srceparajućim fotkama ljudi sa “ugroženim osnovnim ljudskim pravima”.

 

Na stranu, ako to zaista može da se stavi na stranu, što su SAD selektivno zabrinuti za muslimanska društvena uređenja i individualna prava unutar istih, pa ne smatraju da su ženama uskraćena osnovna ljudska prava u Siriji, Jemenu i Palestini kada im američke bombe padaju na glavu, ubijaju ih, a njihovo okruženje sravnjuju sa zemljom, a na stranu i što ne vide nikakav problem u pravima unutar zemlje saveznice Saudijske Arabije, ono što se u kontekstu Avganistana uvek magično izostavi, jeste uloga koju su SAD i njene saveznice imale u jačanju Talibana tokom 80-ih. Istih Talibana koje danas zdušno demonizuju.

 

Vrlo verovatno najveća “krivica” naroda Avganistana jeste što je 80-ih pokazao veliki potencijal i zainteresovanost za socijalističko uređenje, što je bio alarmantan znak za Zapad da je takav potencijal potrebno sa takvog bitnog geopolitičkog mesta po svaku cenu uništiti. Makar i po cenu jačanja i osnaživanja Talibana, koje je tadašnji američki predsednik Ronald Regan dočekivao u Beloj Kući i hvalio kao “borce za slobodu” jer su se borili protiv Sovjeta i radi uništenja svake mogućnosti komunističkog uređenja. Godine 1981. Margaret Tačer je poslala jasnu poruku talibanskim džihadistima: “Srca slobodnog sveta su sa vama…”¹

 

40 godina kasnije situacija se vrtoglavo preokrenula i sada opet slušamo isto tako preokrenut narativ o osnovnim ljudskim pravima u Avganistanu. Međutim, postavlja se glavno pitanje: ako su osnovna ljudska prava pretekst za okupaciju, da li to znači da je potrebno izvršiti okupaciju Sjedinjenih Država, s obzirom da tamo bar nekoliko desetina miliona ljudi ima ugrožena najosnovnija prava? Recimo, 600 hiljada njih je umrlo od kovida tokom pandemije zbog nepostojećeg zdravstva koje je najlošije među svim najbogatijim zemljama sveta², skoro 4 miliona njih uskoro može završiti na ulici zbog nemogućnosti da isplati kirije i kredite i tako se pridruži milionima koji su već na ulicama³, a o pravima žena, Afroamerikanaca, manjina i drugih ugroženih grupa ni ne moramo da započinjemo. 

 

Srca slobodnog sveta sada su zapravo uz Talibane, dok Sjedinjene Države mogu da nastave da demonizuju iste kao opravdanje za dosadašnju, sada već propalu okupaciju, ali istorija nas još jednom uči da samo najveći naivci mogu verovati u Zapadni “humanitarizam”.