Nakon što je narod Filipina zbacio okove preko 300 godina španjolskog kolonijalizma, vlada Španije je prodala Filipine Sjedinjenim Američkim Državama za 20 miliona dolara. Filipinski revolucionari nastavili su da se bore protiv Amerikanaca narednih 16 godina. SAD su razmestile preko 120.000 vojnika na Filipinima, i preko 1.5 miliona Filipinaca je ubijeno. SAD održavaju svoje prisustvo na ovim ostrvima još od tada. Sa prirodnim resursima u izobilju, jeftinom radnom snagom i ogromnim tržištem za američke proizvode, Filipini su strateška lokacija za američke ekonomske i vojne interese na azijskom Pacifiku.

Nakon Drugog svetskog rata, SAD su priznale nezavisnost Filipinima, ali su održale kontrolu nad zemljom kroz vojne i ekonomske ugovore, i tako sprečile ekonomski razvoj ove zemlje. U ruralnim krajevima, većina zemlje je u rukama zemljoposedničkih dinastija i američkih korporacija. U gradovima, zaposlenje je teško a poslovi su nestabilni.

Tokom 1960-ih, studenti su počeli da se organizuju sa radnicima i seljacima da dovrše započetu revoluciju i ostvare pravu nezavisnost. Do kraja dekade, osnovana je Komunistička partija i lansirana je oružana borba. Kao odgovor na masovne proteste i građanske nemire, diktator Ferdinand Markos je uveo vanredno stanje i ratni zakon, u trajanju od punih 14 godina. Usled teške represije od strane vlade, Nova narodna armija se brzo proširila u ruralnim krajevima,

Čak i nakon što je diktatura zbačena, bogati zemljoposednici i poslovni partneri su formirali monopole i nastavili da da koriste pozicije u vladi da se obogate. Nastavljena američka militarizacija dovela je do povećanog nasilja nad ženama i decom, i pod pritiskom velike većine Filipinaca, 1992. zatvorene su američke vojne baze.

Ali vlada Filipina je izdala dozvole Amerikancima da održavaju godišnje vojne vežbe na filipinskom tlu, i da koriste filipinske vojne baze, kako bi zaštitili strane interese i izvršili pritisak na Kinu da otvori svoje tržište. Trenutno, oko 6.000 američkih trupa stacionirano je na Filipinima. Uništavanje životne sredine od strane međunarodnih rudarskih i drvnih korporacija, raselilo je na hiljade autohtonih stanovnika i seljaka.

Narod je nastavio da se organizuje širom zemlje, da postojeći sistem zameni sistemom narodne vladavine, kojom bi se redistribuirala zemlja siromašnima, i izgradila nacionalna industrija koja bi stvorila poslove i razvila lokalnu ekonomiju. Nova narodna armija postavlja temelj za novu demokratsku vladu, u 110 gerila frontova, prisutnih u 71 od 80 provincija u Filipinima.

Sve veća kriza u zemlji, gura sve veći broj ljudi da pristupe nacionalno-demoratskoj revoluciji u Filipinima.